kaibigang epal

lately medyo magulo ang buhay ko mas magulo pa sa bulbol down under :-). pero ganun pa man nakakatuwang isipin na sa oras na sadyang pasaway at nagdradrama ka, sa mga panahong wala kang pakialam sa sarili mo, yong tipong pag nakita mo ang sarili mo ay kaiinisan mo ito, ang iyong mga kaibigan ay nakaalalay sayu at matiyagang sinasakyan ang trip mong gawin kahit sabihing hassle ito sa kanila.

I was so lucky to have friends like them. They made me smile. Friends make things easier for me. They listened. sa mga panahong nawawala ka sa sarili mo, may taga tapik ng balikat mo para bumalik ka sa earth dahil na din sa layu ng nilakbay ng mapaglinlang na utak mo. I learned to share my thoughts and feeling which Im almost hesitant doing previously. Its really true that you should share joy so it will multiply and share your griefs and burdens and it will be divided. 

They encourage me to cry and feel the pain. At first I was wondering why, but eventually, medyo alam ko na. I was not so used to cry moreso, show to others what I feel. I thought its a bad point for me. Parang bawas pogi points. I always had the sweet facade everytime im in pain. Ika nga naitatago ng plain smile ang kung ano mang di magandang pinagdadaanan ng inyong lingkod. I mastered the art of having that plain white smile, not fake, just plain white smile.

Now, I am feeling the pain. Sa kung ano mang dahilan na sa ngayon ay di pa maliwanag para sa akin, bahala na si Daddy  God. Basta I need to feel this, sabi nga nila. Di dahil sa uto uto ako, kundi feeling ko ito din ang tama kong gawin. Di ko lang mabigyan ng concrete justification sa ngayun but eventually I would love to share to everyone if I had fully moved on. 

Sa ulit, sa mga kaibigan ko na nagtyaga sa drama ko lately, daming salamat sa inyo. Sa mga pinagkautangan ko ng droplets of tears, sa mga nakiiyak habang umiiyak ako, sa mga nagtxt askin how I am, sa mga nag mesage sa FB at sa lahat ng taong nagparamdam maramaing maraming salamat sa inyo. Major major thanks.